Over weinige weken is het alweer drie jaar geleden dat onze Italiaanse favoriet ons in alle stilte verliet en bij zijn talrijke fans, ook hier bij ons, een grote leemte achterliet. Die leemte kan vandaag een heel klein beetje opgevuld worden: er is een postume plaat van de man uit, met daarop elf liedjes die nooit eerder het daglicht zagen, tenminste niet in de vorm waarin ze op deze plaat staan. “De meest Franse van alle Italiaanse zangers” werd Testa ook wel eens genoemd en wie deze plaat -de negende in totaal- beluistert, weet waarom dit epitheton ooit bedacht werd voor de zanger / componist / stationschef.

Toen we Testa destijds leerden kennen via “Montgolfières” uit 1995, hadden we niet veel draaibeurten van die plaat nodig om te beseffen wat voor een uitzonderlijk talent de man was. Die unieke combinatie van zijn zware, wat brommende stem, met de heerlijk simpel aandoende melodieën sloeg toen werkelijk in als een bom en toen we Testa even later in een Brussels café live aan het werk zagen, speelde hij zich met dat ongedwongen concert resoluut onze Top 10 aller tijden in. U begrijpt dat wij dus wel blij zijn met deze verzameling liedjes, die kant en klaar waren, maar hier in heel rudimentaire vorm weergegeven zijn, meestal slechts begeleid door akoestische gitaar en opgenomen in Testa’s huis in de Piëmonte. Sommige nummers waren bedoeld voor eigen platen, maar haalden de uiteindelijke selectie niet, andere werden voor andere artiesten geschreven en de zesendertig minuten die de CD duurt, zijn een waar genot voor de luisteraar die van echt chanson houdt. Testa was een man den de Wereld, van de aarde en met een heel fraaie visie op de positie van de mens daarop en de meeste van zijn platen waren dan ook te beluisteren als “mijmeringen over de condition humaine”. Het is uiteindelijk Testa’s weduwe Paola Farinetti die besloot om deze elf liedjes aan de openbaarheid prijs te geven en wat mogen we daar blij om zijn!

Opener “Povere Tempo Nostro” is zo’n heerlijk voorbeeld van Testa’s beschouwingen over de Mens en zijn Omgeving, de Aarde wordt erin beschreven als “de grond”, die je moet bewerken, maar ook de plek waarop je mag leven, de wind kan voor verkoeling zorgen, maar ook veel storm met zich brengen…. “Questa Pianura” is een vertaling van “Le Plat Pays” van Jacques Brel, niet van de hand van Testa zelf, maar van Sergio Bardotti, die we hier niet zo goed kennen, maar die, bij leven, al producer en liedjesschrijver was voor mensen als Lucio Dalla, Gino Paoli, Chico Buarque en Vinicius de Moraes. Klarinettist Piero Ponzo voegt een heel mooie partij toe aan de begeleiding, die, naast de akoestische gitaar van Testa, slechts uit een sobere contrabas bestaat en het nummer, zoals het hier voorkomt, werd destijds opgenomen voor een tribute-plaat ter nagedachtenis van Bardotti, die in 2007 overleed. “La Tua Voce” is een oudje van Gianmaria zelf en het tweede en laatste nummer van deze plaat, dat ooit al eerder verscheen: hij nam het solo op voor zijn album “Lampo”, maar hier krijgen we de versie in duo met de Braziliaanse zangeres Bia Krieger, die het op haar slecht verdeelde plaat “Navegar” uit 2015 zette.

“Anche senza parlare” werd door Gianmaria geschreven voor Mauro Ermanno Giovanardi, die ermee zou deelnemen aan het San Remo festival in 2015, maar uiteindelijk de selectie niet haalde. het daaropvolgende vijftal liedjes werd volledig geschreven voor zanger/acteur Paolo Rossi, de kruising tussen Dario Fo en Lenny Bruce. van “Una Carezza d’amor”, “Alichino” “Dentro la Maschera di Arlecchina”, “Post Moderno Rock” en “Sotto le Stelle il Mare” werden en worden nog altijd door Rossi gezongen tijdens theater- of TV-shows, maar hier krijgen we due de auteursversies van Testa zelf te horen. Hij neemt ook “Merica Merica” onder handen, een Italiaans klassiek volkswijsje uit de 19de eeuw, dat ooit ook door Caetano Veloso opgenomen werd en dat hier gelardeerd wordt door teksten van brieven van naar Amerika geëmigreerde Italianen aan hun achtergebleven familieleden. Afsluiter X Agosto is dan weer een klassiek Italiaans gedicht van Giovanni Pascoli, dat elke middelbare scholier in Italië van buiten moet leren en dat hier door Testa op muziek gezet werd. Naar alle waarschijnlijkheid wordt dit het allerlaatste lied dat ooit van Testa zal verschijnen. Dat is jammer, maar tegelijk is het ook goed: de man leverde een indrukwekkende verzameling prachtliedjes af, maar ik zou niet willen dat men met zijn erfenis de Jeff Buckley-toer opgaat. Ik mis Testa nog altijd erg vaak en zijn platen behoren tot de meest gespeelde in dit huis. Deze postume CD is een bijzonder mooie aanvulling en afronding van die prachtige collectie liedjes en het past dus Paola daarvoor te bedanken!

(Dani Heyvaert)